Stamboom Familie Boogaard Sliedrecht/Wijngaarden

email adres heeft U vragen en/of aanvullingen mail het ons!

homepage van een zijtak van de fam.Boogaard.

Laten we beginnen met het oudste geschrift wat we tot nu toe gevonden hebben.
Het is een aanvraag om te trouwen uit 1789

Volgens boven staande huwelijksackte trouwt Teuntje.Ariensdr.Teeuw dochter van Arie Teeuw en Dingena Kok, met Dingemans Boogers een jongeman uit Hardinxveld. Zij geeft zich aan van het middel op het trouwen geëmaneerd te behooren onder de onvermogenden Dingemans is gedoopt in 1762 hij overlijdt 30-02-1840.

B1
Teuntje is gedoopt 16-04-1768 † 12-05-1857
Zij trouwen 06-11-1789
Zij krijgen 11 kinderen

2B5
Wouter geb.09-10-1798 is voor ons interessant.
Wouter trouwt 15-04-1820 met Anna Kamsteeg geb.26-01-1794 dochter van H.Kamsteeg en Pleuntje Sprong
Wouter overlijdt 01-02-1880
Anna overlijdt 11-01-1875
Zij krijgen 11 kinderen

3B1
Hendrik geb.26-08-1827 is voor ons interessant
Hendrik trouwt 10-03-1848 met Jacoba Buizert geb 1828 dochter van Rokus Buizert en Maria Landser
Hendrik overlijdt 01-02-1908
Maria overlijdt ???
Zij krijgen 10 kinderen

4B6 Marinus geb 2-08-1862 is voor ons interessant
Marinus trouwt 31-10-1891 met Willemijntje Baantje (Mina)Dekker geb.08-10-1870
Marinus is veldwachter in Sliedrecht
Marinus overlijdt 27-12-1950
Willemijntje B overlijdt 30-04-1960
Zij krijgen 6 kinderen

Hier begint de Wijngaardense familie Boogaard

5B2
Arie geb.06-06-1894 is voor ons interessant
Arie trouwt 21-12-1921
met Johanna Cornelia ( Anna)Leeuwis geb.28-12-1895 dochter van Adriaan Leeuwis en Mergje de Bruin
Zij gaan in Wijngaarden wonen.
Arie heeft een manufacturenwinkel.
Is lange tijd begrafenisbedienaar en melkcontroleur geweest
Arie overlijdt 19-12-1980 te Veenendaal
Johanna overlijdt 15-02-1978 te Doorn

Arie Pa ,werkte voor zijn huwelijk " buitenaf " zoals ze in Sliedrecht zeggen dat betekent dat ze als baggeraar buiten Sliedrecht werken. Zo werkte hij onder andere bij de inpoldering van de Wieringermeer. In Duitsland,Frankrijk, zelfs in Zuid Amerika in Rio de Janeiro.

Hij vertelde graag over zijn militaire dienstplicht tijdens de eerste wereldoorlog, hij lag toen in Zandvoort en moest
’s nachts wacht lopen langs de kust, vanaf paal 67, richting Katwijk. Vanuit Katwijk liep dan weer een andere soldaat en dan moesten ze het wachtwoord zeggen als dat klopte gingen ze weer terug. Als kinderen geloofde wij dat wel maar het was zolang geleden dat zal nu wel anders zijn. Die paal zal er nu wel niet meer zijn. Totdat wij een auto kregen en met Pa en Moe weleens gingen toeren. Dat deden ze graag.
Zo besloten wij eens naar Zandvoort te gaan dat zou Pa wel leuk vinden.Wij gingen naar Zandvoort Zuid. De hoge duin af naar beneden, het strand op naar een paal die we daar zagen staan en wat stond er op die paal, nummer 67,
Pa glunderen en toen pas geloofden wij Pa.

Achter ons huis hadden wij een akker, naast ons huis hadden wij ook nog een akker,
omdat die nogal smal was noemden wij dat het, smalle akkertje, daar hield Pa kippen ,konijnen en meestal een varken.

Pa kreeg dan weleens een big die niet goed leek, de eigenaar deed hem dan weg en gaf die big aan Pa, die moest hem dan groot zien te krijgen, Zo was er eens een big die had geen uitgang voor ontlasting, Gert die toen al in de verpleging werkte, heeft dat beestje geopereerd en een nieuwe uitgang gemaakt, dat is nog gelukt ook In de winter werd het dan geslacht, aan huis , dat deed dan een huisslachter, dat was Gartie Leeuwis, Gartie wist precies waar dat beest zijn hart zat en met een scherp mes stak hij dat in het hart van het varken, het varken bloedde direct dood, sommige vingen dat bloed op om er bloedworst van te maken, maar dat deden wij niet, dat vonden we niet lekker

Achter op dat smalle akkertje werd het huisafval neergegooid in een droge sloot, een sloot die gedempt werd soms was er zoveel afval dat Pa het verbrandde, dat vuurtje stoken deed hij toch zo graag.

We herhalen nog weleens uitdrukkingen van onze ouders.
Als we iets aan Pa vroegen en hij het ook niet wist zei hij " als je dat niet weet zeg ik het niet ".
Als moeder iets kwijt was of zich afvroeg waar zou hij of zij toch wonen ,zei ze,
waar is dat of ,waar is hij te,,houwenis,, gekomen. Dat zal wel komen van het gezegde behouden aangekomen.
Als we bij onze buurman Jos, de smid en fietsenmaker, aan het knutselen waren,( we mochten er alles doen) zei hij,
,,Je mot niet dinken dat je alles kan.” Dat gezegde wordt ook nog weleens gebruikt als we iets willen gaan maken

Zij krijgen 9 kinderen
6B2. 1…………...6B2.2…………..6B2.3…………….6B2. 4……………..6B2. 5
Adriaan…...……. Marinus……….Gerrit Jan…..…….Hendrik…..………. Mergje
b.19-01-1923.…..b.11-02-1924 …..b.24-04-1925 ……b.29-07-1926…….. b.05-05-1928
†13-08-1990

6B2.6….…………6B2.7………………..6B2.8………………………6B2. 9
Rokus................ Willem ……………..Willemijntje Baantje ..……Woutrina
b.26-04-1930 …...b.30-08-1932 ………b.08-11-1933 ………………b.30-11-1935

Hoe heeft moeder dat toch allemaal kunnen doen?? Een armoedige tijd,negen kinderen.
Geen vast inkomen.Geen centrale verwarming. Het fornuis moest voor de warmte zorgen daar werd tevens het eten op gekookt. Dat fornuis moest elke morgen worden aangemaakt daar moest 's avond van te voren al aanmaakhoutjes voor worden klaargelegd, als die houtjes niet erg droog waren duurde het lang voordat het warm was en er iets gekookt kon worden. In 1936 kwam er pas waterleiding. Toch had moeder nog tijd om te gaan zitten " schemeren " Als het te donker werd om nog wat te doen en het was nog te licht om het elektrische licht aan te doen ging ze zitten schemeren dus zitten wachten totdat het geheel donker was.
Dan pas mocht het licht aan. Daar ging een enorme rust vanuit. Pa rookte zijn pijp. Moeder zat maar wat te kijken Er was geen televisie, geen radio, geen computer, geen telefoon, geen auto , geen wasmachine, de kleding die gewassen moest worden werd gestampt. Er was geen vaatwasmachine er was geen geiser of boiler, wat was er nog meer niet, geen koelkast of diepvriezer, geen droogmachines, geen elektrische dekens, geen panty 's, er moesten kousen gestopt worden. Geen stofzuiger. Er was wit brood,tarwe brood, wij zeiden tarvebrood een enkele keer krentenbrood.
En toch, en toch hebben wij er geen trauma van overgehouden.Volgens de huidige opvattingen zou dat wel moeten. Nee psychologen niets van dat alles.
Pas later kreeg ze het wat beter. In een half jaar tijd gingen de vier oudste jongens de deur uit, dat was een hele verlichting. Ze volgde de jongens nauwlettend en bleef ze adviseren. Financieel kreeg ze het wat beter, maar zuinig bleef ze. Een standbeeld heeft ze verdiend.

Voor de oorlog gingen we in Sliedrecht naar de kerk, naar het ,,zaaltje.`` waar een zogenaamde vrije gereformeerde gemeente kerk was. Pa las er veel preken voor, het was bijna een familiekerkje. Het was elke zondagmorgen weer een vechtpartij om naast Opa Boogaard, te zitten, dat was zo,n lieve Opa
Het werd zo erg dat er ëën van onze neefs zei:,,Al moet er bloed vloeien ik zal naast Opa zitten.``
Pa probeerde het lopen naar Sliedrecht voor ons een beetje aangenaam te maken door ons olienoten te laten zoeken achter een telefoonpaal, die hij er zaterdags had verstopt..Wij hoopten in de winter op sterk ijs, want dan mochten we overdwars door de weilanden naar de kerk.Het was dichterbij en veel leuker dan op de weg.


De laatste jaren ging Pa dikwijls in Wijngaarden naar de Herv. Kerk.
Enkele jaren heeft er een emeritus predikant gestaan. Pa hoorde deze dominee graag preken, ze konden goed en gezellig met elkaar praten, het was een humorist deze dominee. Hij zei weleens als Boogaard in de kerk zit weet ik dat er ëën goed luistert
Pa wachtte tot de klok ging kleppen dat was wat anders dan luiden, dat werd wel het naar binnen kleppen genoemd. Pa had een vast plaatsje kwam als laatste de kerk binnen en was er het eerste uit.. Wij plaagden Pa er weleens mee dan zeiden we, we moeten naar de kerk maar zelf kom je er het laatst in en je bent er het eerste uit.

Bovenstaande foto toont ons het liefelijk dorpje Wijngaarden waar wij geboren en getogen zijn. In 1953 werd deze liefelijkheid wreed verstoord door de watersnood. Ook Pa en Moe en de nog thuis wonende kinderen moesten vluchten. Nog steeds heb ik de brief die moeder mij schreef. De brief is enkele dagen na de watersnoodramp door moeder geschreven. Aan het handschrift en de gebeurtenissen die ze beschrijft is te zien dat de brief niet achter elkaar geschreven is. Het is intussen een historische brief van persoonlijke herinneringen over de onzekerheid van die dagen nu meer dan 50 jaar geleden.